مطالعه‌ای جدید که توسط جنز مولر و نیکولاس گروبه از موسسه بیوژئوشیمی و دینامیک آلاینده‌ها در دانشگاه ETH زوریخ منتشر شده، عمق فزاینده اسیدی شدن اقیانوس‌ها را مورد بررسی قرار داده است.
این مطالعه با استفاده از مدل سه‌بعدی اقیانوس‌های جهان، تأثیرات انتشار کربن از دوران صنعتی تاکنون بر شیمی اقیانوس‌ها را تحلیل کرده است. نتایج این تحقیق نشان می‌دهد که تا سال 2014، اسیدی شدن اقیانوس‌ها به عمق متوسط 1000 متر رسیده بود، و در برخی مناطق اثرات آن حتی تا عمق 1500 متر نیز مشاهده شده است.
تأثیر انتشار کربن بر شیمی اقیانوس‌ها
مطابق با این مطالعه، افزایش دی‌اکسید کربن جو زمین نه تنها موجب گرم شدن اقیانوس‌ها شده بلکه ترکیب شیمیایی آن‌ها را نیز تغییر داده است. این فرآیند مشابه مکانیزم ایجاد طعم اسیدی در نوشیدنی‌های گازدار است که باعث افزایش میزان اسیدی شدن آب دریاها شده است. برای شبیه‌سازی تغییرات در سطوح دی‌اکسید کربن اقیانوس‌ها از سال 1800 تا 2014، از شاخص‌های بحرانی مانند غلظت پروتون‌ها، سطح pH و وضعیت اشباع آراگونیت استفاده شد.
تحقیقات نشان می‌دهد که مناطق تحت تأثیر جریان‌های اقیانوسی مانند جریان برگشت مریدینال اطلس، اسیدی شدن بیشتری در عمق‌های بزرگ‌تر نشان می‌دهند. این روند تهدیدی برای حیات دریایی به ویژه موجوداتی مانند پترپودها است که پوسته‌های مبتنی بر کلسیم آن‌ها در محیط‌های اسیدی آسیب‌پذیر هستند.
پیامدهای اکولوژیکی و خطرات آینده
گزارش‌های مختلف نشان می‌دهند که نفوذ عمیق‌تر اسیدی شدن ممکن است تأثیرات منفی بر اکوسیستم‌های دریایی بگذارد. مرجان‌ها که قبلاً به دلیل افزایش دما تهدید شده‌اند، با تغییرات شیمیایی در زیستگاه‌های خود چالش‌های جدیدی را تجربه خواهند کرد. به نظر می‌رسد که مقیاس و شدت اسیدی شدن می‌تواند زنجیره‌های غذایی و تنوع زیستی در لایه‌های عمیق‌تر اقیانوس‌ها را مختل کند.
یافته‌های این تحقیق بر لزوم مقابله با انتشار کربن برای کاهش آسیب‌های بیشتر به محیط‌های دریایی تأکید می‌کند. کار محققان بینش‌های مهمی را در مورد پیامدهای بلندمدت صنعتی شدن بر سیستم‌های جهانی اقیانوس‌ها فراهم می‌آورد که در این مقاله منتشر شده است.
