فعالیت مغناطیسی خورشید سنجش سن واقعی آن را دشوار می کند

ستاره شناسان به طور سنتی برای تخمین سن خورشید با تجزیه و تحلیل ارتعاشاتی که در داخل آن موج می زند، بر هلیوسیسمولوژی تکیه می کنند. با این حال، تحقیقات اخیر مانع مهمی را کشف کرده است، فعالیت مغناطیسی خورشید که یک چرخه 11 ساله را دنبال می کند، به نظر می رسد این اندازه گیری ها را مخدوش می کند.

داده های شبکه نوسانات خورشیدی بیرمنگام (BISON) و ماموریت SOHO ناسا، که بیش از 26.5 سال طول می کشد، تفاوت 6.5 درصدی را در سن خورشید در زمان اندازه گیری در حداقل خورشیدی در مقایسه با حداکثر خورشیدی نشان داد.

این اختلاف، که به تغییرات در فعالیت مغناطیسی خورشید نسبت داده می شود، نشان می دهد که روش های مشابهی که برای اندازه گیری سن ستارگان دیگر استفاده می شود نیز ممکن است تحت تأثیر قرار گیرد، به ویژه آنهایی که میدان مغناطیسی شدیدتری دارند.

فعالیت مغناطیسی چگونه ادراکات عصر خورشیدی را تغییر می دهد

بر اساس یک مقاله تحقیقاتی منتشر شده در مجله Astronomy & Astrophysics، فعالیت مغناطیسی خورشید که بین حداقل و حداکثر خورشیدی متناوب است، بیش از آنچه قبلا تصور می شد تأثیرگذار است. در طول دوره‌های فعالیت مغناطیسی بالا، نوسانات درون خورشید – که توسط ابزارهایی مانند BISON و GOLF (نوسانات جهانی در فرکانس پایین) شناسایی می‌شوند – نتایجی را ایجاد می‌کنند که نشان‌دهنده خورشید جوان‌تر از زمان‌های فعالیت مغناطیسی کم است.

این نوسانات که توسط امواج درونی خورشید ایجاد می شود، درخشندگی و حرکات سطحی را تغییر می دهد و به دانشمندان اجازه می دهد تا جزئیاتی در مورد ساختار داخلی خورشید و از لحاظ نظری، سن آن استنباط کنند. با این حال، تأثیر غیرمنتظره فعالیت مغناطیسی بر این اندازه‌گیری‌ها، این فرض طولانی‌مدت را که چنین فعالیتی باید تأثیر کمی بر هلیوزیسم‌شناسی داشته باشد، به چالش می‌کشد.

چالش‌های مشاهدات ستاره‌ای آینده

پیامدهای این کشف فراتر از خورشید ما است. همانطور که دانشمندان برای ماموریت آتی افلاطون آژانس فضایی اروپا که قرار است در سال 2026 پرتاب شود، آماده می شوند، اکنون باید تاثیر فعالیت مغناطیسی را هنگام اندازه گیری سن، جرم و شعاع ستارگان دور در نظر بگیرند. هدف پلاتو شناسایی فرورفتگی‌های نور ستارگان ناشی از سیارات فراخورشیدی در حال عبور و نوسانات سیارکی، مشابه آنچه در خورشید مشاهده می‌شود، است.

اگر فعالیت مغناطیسی به طور قابل توجهی این اندازه‌گیری‌ها را تغییر دهد، همانطور که در مورد خورشید مشاهده می‌شود، می‌تواند نیاز به ارزیابی مجدد داده‌های گذشته از مأموریت‌هایی مانند تلسکوپ فضایی کپلر ناسا داشته باشد. این مکاشفه یک “چالش قریب الوقوع” برای آینده اختر لرزه شناسی ایجاد می کند و به روش های جدیدی برای اطمینان از اندازه گیری های دقیق سن ستارگان، به ویژه برای ستاره های فعال تر از نظر مغناطیسی نیاز دارد.