تحلیل جدید داده‌های ۳۸ ساله فضاپیمای وویجر 2 ناسا، بینش‌های تازه‌ای را در مورد میدان مغناطیسی منحصر به فرد اورانوس ارائه کرده است. این یافته‌ها در ۱۱ نوامبر در مجله Nature Astronomy منتشر شد.
در سال ۱۹۸۶، هنگام گذر وویجر 2 از کنار اورانوس، میدان مغناطیسی این سیاره به طور غیرمنتظره‌ای توسط یک انفجار باد خورشیدی تغییر شکل داد. این یافته‌ها نشان می‌دهند که میدان مغناطیسی این سیاره برخلاف هر سیاره دیگری در منظومه شمسی رفتار می‌کند.
جیمی جاسینسکی، دانشمند سیاره‌شناس در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا و موسسه فناوری کالیفرنیا و نویسنده اصلی این مطالعه، خاطرنشان کرد که زمان‌بندی وویجر 2 با یک رویداد شدید باد خورشیدی همزمان شده است، که پدیده‌ای نادر در نزدیکی اورانوس است. این فشردگی میدان مغناطیسی اورانوس، که تنها حدود ۴ درصد از زمان رخ می‌دهد، احتمالاً مسئول اندازه‌گیری‌های منحصر به فردی است که وویجر ثبت کرده است.
برخلاف زمین، اورانوس یک فرآیند مغناطیسی پیچیده “باز-بسته” را نشان می‌دهد که تحت تأثیر زاویه انحراف محوری شدید آن قرار دارد. این انحراف، اورانوس را در معرض تأثیرات بسیار متغیر باد خورشیدی قرار می‌دهد و منجر به میدان مغناطیسی می‌شود که به طور چرخه‌ای باز و بسته می‌شود.
نتایج این مطالعه فراتر از خود اورانوس است و بینش‌هایی را در مورد رفتارهای مغناطیسی قمرهای بیرونی آن، از جمله تیتانیا و اوبرون، ارائه می‌دهد. این قمرها در داخل میدان مغناطیسی اورانوس قرار دارند و نه خارج از آن، و آن‌ها را به کاندیدهایی برای تحقیقات در مورد اقیانوس‌های زیرسطحی از طریق تشخیص میدان مغناطیسی تبدیل می‌کند.
در حالی که وویجر 2 تنها مأموریت بازدید از اورانوس است، یافته‌های این مطالعه بر علاقه روزافزون به کاوش دقیق‌تر این غول یخی تأکید می‌کند.
