اندام های بیونیک که توسط سیگنال های مغزی کنترل می شوند جهشی برای افراد قطع عضو است

پیشرفت‌های اخیر در فناوری اندام بیونیک ما را به واقعیتی نزدیک‌تر کرده است که زمانی در داستان‌های علمی تخیلی تصور می‌شد. یک کارآزمایی بالینی اخیر روشی انقلابی را نشان داده است که ادغام پروتزهای بیونیک با بدن انسان را افزایش می دهد.

محققان تکنیکی را ابداع کرده‌اند که با جراحی جفت‌های عضلانی را بازسازی می‌کند و به افراد قطع عضو امکان می‌دهد تا اندام‌های رباتیک را از طریق سیگنال‌های مغزی کنترل کنند و توانایی آن‌ها را برای عبور از موانع و پله‌ها با سهولت بیشتری افزایش دهند.

رویکرد آناتومیک

به طور سنتی، طراحی پروتز بدن انسان را به عنوان یک محدودیت در نظر می گرفت. با این حال، تایلر کلایتز، مهندس زیستی، که اکنون در دانشگاه UCLA است، یک رویکرد “آناتومیک” را پیشنهاد می کند که بدن را با ماشین ها ادغام می کند.

این تکنیک ماهیچه ها، استخوان ها و اعصاب را دوباره پیکربندی می کند تا مسیر ارتباطی طبیعی تری بین اندام بیونیک و سیستم عصبی ایجاد کند. با بهره برداری از عناصر بیولوژیکی، پروتزها می توانند حرکت طبیعی و حس عمقی – آگاهی بدن از موقعیت و حرکت خود را تقلید کنند.

رابط میونورال آگونیست-آنتاگونیست (AMI)

تکنیک رابط میونورال آگونیست-آنتاگونیست (AMI) در خط مقدم این ادغام است. با بازسازی جفت های عضلانی، گیرندگان می توانند حرکات اندام مصنوعی خود را به عنوان احساسات طبیعی درک کنند. در یک کارآزمایی اخیر، افرادی که تحت عمل جراحی AMI قرار گرفتند، شاهد افزایش 40 درصدی در سرعت راه رفتن بودند که به سرعت افراد غیر قطع عضو نزدیک شد.

نوآوری در یکپارچه سازی پروتز

علاوه بر این، تکنیک‌های استئواینتگراسیون، که پروتز را مستقیماً با استفاده از پیچ‌های تیتانیوم به استخوان متصل می‌کنند، راحتی و ثبات بیشتری را در مقایسه با سوکت‌های سنتی ارائه می‌دهند. نوآوری‌هایی مانند عصب‌سازی مجدد هدفمند عضلانی (TMR) و رابط‌های عصبی محیطی احیاکننده (RPNI) نیز کنترل و بازخورد اندام‌های مصنوعی را افزایش می‌دهند.

نتیجه گیری